Wśród różnych ekscytujących doświadczeń miejskiego chłopca na początku harcerskiej ścieżki jest też to, kiedy po raz pierwszy zagląda do skrzyni z narzędziami. Coś magicznego jest w przymierzaniu do dłoni różnych typów pił, toporków lub świdrów. Choć przeznaczenie większości tych utensyliów jest teoretycznie oczywiste, to dopiero w tym momencie materializuje się wyobrażenie, co dzięki nim można zbudować.

(…)Książka Szwejka jest niczym skrzynia, w której ułożone są grzecznie narzędzia dla drużynowego. Znalazły się tu nie tylko wyjaśnienia, czym są owe stopnie, sprawności i zastępy oraz jaka jest geneza ich współczesnej postaci. Wręcz przeciwnie, to pasjonujący przewodnik po różnych „funkcjonalnościach”, które są w nich zaszyte, i przekonująca podpowiedź, jakie możliwości daje ich równoczesne stosowanie. Wprawna ręka wykorzysta je do tego, co jest istotą harcerskiej metody - do aranżowania sytuacji wychowawczych.

(…)Lubię myśleć o prowadzeniu drużyny harcerskiej, że jest to zwyczajnie intuicyjne. Nie potrzeba do tego wykształcenia pedagogicznego czy doświadczenia rodzicielskiego. W zasadzie wydaje się, że wszystko tu działa samo. A jednak, tak jak pierwsze uderzenia młotkiem nie są precyzyjne, tak i pierwsze kroki „operatora instrumentów metodycznych” obfitują w pomyłki, przynosząc niespodziewane i często niezbyt szczęśliwe efekty. Zresztą każda drużyna (podobnie jak każda ręka) jest trochę inna – co utrudnia stosowanie schematycznych, ogólnych lub uniwersalnych recept. Niezwykłość tej książki polega właśnie na tym, że zawarte są tu podpowiedzi, jak praktycznie korzystać z tych genialnych w swojej prostocie narzędzi. Szwejk pokazuje to na przykładach, szczegółowo omawia różne możliwości ich wykorzystania i prawdopodobne tego efekty. Wyjaśnia, jak dopasowywać je do specyficznych potrzeb własnej drużyny, co brać pod uwagę, a czego się wystrzegać i dlaczego.
Otwiera przed drużynowym skrzynię z dołączoną instrukcją obsługi.